“İstanbul deyince aklıma kuleler gelir
Ne zaman birinin resmini yapsam öteki kıskanır
Ama şu kızkulesinin aklı olsa Galata kulesine varır
Bir sürü çocukları olur.” der Bedri Rahmi EYÜBOĞLU…
Hakikaten yıllardır kavuşamayan iki aşık gibi birbirlerine uzaktan uzağa baktıklarını düşünürüm hep. Kimbilir belkide Bedri RAHMİ’nin etkisi altında kaldığımdan dolayı böyle hissederim…
Boğazın ortasında hiç sönmeden yanan bir mum gibidir o…
İki yakanın aşıkları arasında ulaklık yapar gibidir…
Banklarda oturup kederlenen insanların dert ortağı gibidir…
Demli bir çay eşliğinde usulca bir sigara yakılır ve anlatılır… Kızkulesi sizi dinler, vardır bir tılsımı, hep çok iyi gelir.
Bu esnada martılar, ki onlar için denizin sokak çocuklarıdır der Can YÜCEL, “Üzülme, bu da geçer” der gibi havalanırlar başınızın üstünde… Nasıl da yakışırlar bu şehre, tıpkı Kızkulesi gibi…
Mavidir, beyazdır İSTANBUL… Umuttur, yeniden başlamaktır, eski bir şarkıdır, ince bir gülüştür, koyu bir hüzündür…
KIZKULESİ ise bu şehrin alametifarikasıdır …
Hatıralardır, eski İstanbul fotoğraflarıdır. Şehre ilk geleni büyüleyendir… İlk aşk gibidir.
Bu vakur duruşunun altında belkide başından çok şey geçmesi yatmaktadır..
Yeri gelmiş hapishane olmuş, yeri gelmiş prenseslerin kapatıldığı sırlı bir yer olmuştur.
Uzun yıllar savunma kulesi olarak görev yapmış ve daha sonra deniz feneri olarak yaşamaktan da hiç yüksünmemiştir.
Sırların kulesidir o, kimseler bilmez ne yaşadığını fakat inceden bir gülümseyişle boğazın en akıntılı yerinde öylece durmaya devam eder…
Üsküdar’da gün batımı seyri, onunla bir şölene döner her defasında…
Ve Nazım HİKMET bu hali şahane ifade etmiştir…
“Bir Üsküdar balkonunda gruba karşı demlenir gibi
Bir akşamüstü Laypzip’te tramvay durağında
Tadını çıkara çıkara, yudum yudum kederleniyorum.”
Bundan daha güzel nasıl anlatılabilir ki o an, o manzara ve o özlem…
Ve kimbilir, uzun yıllar boyunca o gün batımını seyredenler, kızkulesine hayranlıkla bakacaklar ve tadını çıkara çıkara, yudum yudum kederlenecekler belkide …
Çünkü o İSTANBUL ‘dur ve aşkların en güzelidir.
O zaman yine Bedri RAHMİ’nin satırlarıyla bitirelim bu bahsi…
“ İstanbul deyince aklıma martı gelir
Yarısı gümüş, yarısı köpük
İstanbul deyince aklıma bir masal gelir
Bir varmış, bir yokmuş…“
