Her yıl farklı mutfak kültürlerinden en lezzetli tatları öne çıkaran Taste Atlas, bu yıl en iyi kuruyemişleri listeledi. Global çapta büyük beğeni toplayan bu listede Türkiye’den de iki özel kuruyemiş yer aldı.
1- Fystiki Aeginas (Yunanistan)
Listenin ilk sırasında Yunanistan’ın fıstığı yer alıyor. Fystiki Aeginas olarak bilinen fıstık türü 19. yüzyılın sonundan beri Aegina Adası adasında geleneksel olarak yetiştirilen Egintiki çeşidinden üretilir.
2- Antep Fıstığı (Türkiye)
Antep Fıstığı Taste Atlas’ın tanıtımında Gaziantep’ten gelen geleneksel Türk fıstıkları olarak tanıtılıyor. İdeal iklim ve harika toprak koşulları nedeniyle, fıstıkların canlı yeşil bir renge ve yoğun, karmaşık ve turunçgil bir tada sahip olduğu belirtiliyor. Genellikle yerel çiftçiler tarafından Eylül ayında toplandığı belirtilen tanıtım yazısında “Eğer fıstıklar baklava için kullanılacaksa, esansiyel yağ ve protein içeriği Eylül ayından daha yüksek olduğu için hasat Ağustos ayında yapılır. Her yıl Ekim ayında, ziyaretçilerin bu lezzetli kuruyemişlerin tadını çıkarabileceği Gaziantep’te fıstık festivali düzenlenir” ifadelerine yer verildi.
3- Pistacchio Verde di Bronte (İtalya)
Sicilya’daki Catania bölgesinde üretilen Pistacchio Verde di Bronte, Bronte civarındaki verimli volkanik topraklarda yetiştirilen Napoletana çeşidinin (Bianca veya Nostrale olarak da bilinir) fıstıklarını ifade eder. Bronte, Etna Dağı eteklerinde yer alan küçük bir kasabadır. Fıstık ağaçları Orta Doğu’dan İtalya’ya getirildiğinden, Sicilya’da fıstık, Arapça fustuq kelimesinden türetilen frastuca olarak adlandırılır. Çok yönlü Bronte fıstıkları geleneksel olarak cannoli , cassate , torroni veya Bucellato Siciliano adlı ünlü incir ve fındıklı Noel keki gibi çok çeşitli tatlılar ve hamur işleri hazırlamak için kullanılır.
- Macadamia (Avustralya)
Macadamia fındıkları Avustralya’ya özgüdür ve kuzeydoğu Yeni Güney Galler’e, ayrıca orta ve güneydoğu Queensland’a özgüdür. Aborjinler tarafından gyndl veya jingilli olarak bilinen bu fındıklar daha sonra erken dönem Avrupalılar tarafından kindal kindal olarak yeniden adlandırıldı ve en sonunda 1857’de John Macadam adlı kimyager ve politikacının onuruna Ferdinand von Mueller adlı bir botanikçi tarafından macadamia olarak yeniden adlandırıldı. Bu yemişler yüksek yağ içeriğine sahiptir ve başlangıçta çiğ olarak veya sıcak kömürlerde kavrularak tüketilirdi. Aborjinler yemişleri kırmak için taş kullanırlardı ve bazı acı çeşitleri yenilebilir hale getirmek için bir macun haline getirilirdi. Yemişlerden elde edilen yağ ayrıca vücut boyama ve cilt gençleştirme için kullanılırdı.
- Marcona Bademleri (İspanya)
İspanya’ya özgü olan bu badem çeşidi, diğer daha yaygın badem çeşitlerinden belirgin şekilde daha yuvarlak ve dolgun bir şekle sahip olan pürüzsüz, beyaz renkli bir meyveye sahiptir. Ceviz, genellikle bir macadamia cevizine benzetilen olağanüstü yumuşak ve nemli dokusuyla ayırt edilirken, aromaları yoğun bir şekilde tatlı, narin, tereyağlı ve hafiftir. Dünyanın en iyi bademleri arasında sayılan Marcona bademlerinin, faydalı yağlar açısından mükemmel bir kaynak olduğuna inanılıyor ve haşlanmış, kızartılmış veya kavrulmuş versiyonları bulunan, deniz tuzu veya trüf mantarı, füme kırmızı biber, acı biber veya biberiye gibi malzemelerle tatlandırılmış, oldukça aranan gurme ürünleridir.
- Mandorle (Sicilya)
Bademler, dünyanın en yaygın yetiştirilen ve tüketilen ağaç yemişidir ve İtalya en büyük üreticilerden biridir. Özellikle aroma ve lezzet açısından zengin olanlar, bademlerin zeytinlerden sonra en yaygın yetiştirilen meyve olduğu güneşli Sicilya’da yetiştirilenlerdir. Prunus amygdalus ile akraba olan birçok çeşidi vardır ve en çok övülen çeşitleri Pizzuta , Fascionello Romana, Cavaliera ve Bonifacio nº 1’dir. Bunlar tatlı veya acı olabilir, tatlı olanlar şekerlemelerde yaygın olarak kullanılırken, acı olanların küçük miktarları belirli bisküvi ve likör türlerine tipik bir tat verir. Sicilya bademleri Temmuz ayında hasat edilir ve meyve bahçelerinin çoğu Siracusa ilinde, özellikle Noto ve Avola şehirleri çevresinde bulunur.
- Terra Fria’nın Kestanesi (Portekiz)
Bu kestane, Portekiz’in Vila Real ve Bragança bölgelerinde yetiştirilen Longal çeşidinin meyvesidir . Bu kestaneler yere düştüğünde elle hasat edilir ve hasat sırasında herhangi bir mekanik alet veya araç kullanılması yasaktır. Dış yüzeylerinde parlak uzunlamasına bir şerit bulunan kırmızımsı kahverengidirler ve aromaları yoğun ve oldukça aromatiktir. Terra Fria kestaneleri dondurulabilir veya reçel, şurup veya caldas olarak işlenebilir . Kızarmış et veya domuz rostosu gibi geleneksel yemeklerin yaygın bir eşlikçisidirler ve ayrıca ekmek ile kek üretmek için kullanılırlar.
- Aydın kestanesi (Türkiye)
En yaygın Türk meyvelerinden biri kesinlikle, Büyük Menderes nehri yakınlarındaki yüksek ovalarda bin yıldır yetiştirilen bereketli Aydın ilinin kestanesidir. Yüksek mineral ve besin içeriği nedeniyle, bu kestaneler kış aylarında oluşan zihinsel ve fiziksel yorgunluğu gidermek için kullanılan doğal güç gıdası olarak değerlidir. Aydın kestanesi diğer kabuklu meyvelere göre daha az yağ içerir ve zengin bir linoleik asit kaynağıdır. Kestanenin kökeni bilinmemektedir, ancak Anadolu’nun aslında anavatanı olma olasılığı yüksektir ve Anadolu’dan Yunanistan üzerinden Akdeniz’in geri kalanına yayıldığı düşünülmektedir.
- Brezilya cevizi | Brezilya cevizi (Bertholletia excelsa)
Güney Amerika’daki aynı isimli ağaçtan gelen besin dolu fındıklardır. Ağaçlar genellikle bu fındıkları yalnızca bozulmamış ormanlarda üretir ve isimlerine rağmen, Brezilya cevizinin en önemli ihracatçısı Bolivya’dır.
- Noix de Grenoble (Fransa)
Noix de Grenoble, Eylül ayının sonundan itibaren kabuklarıyla toplanan ve Fransa’nın Isére, Drôme ve Savoie bölgelerinde üç farklı türe sahip cevizlerdir. Antik Romalılar ceviz ağaçlarını Fransa’ya getirmiş ve çok değerli bir ürün olduğundan (kiraları cevizle ödüyorlardı), ağaçlar çok iyi beslenmiş ve bakılmış, bu da Grenoble cevizlerine eşsiz kalite ve lezzetini kazandırmıştır.
