Uluslararası bir araştırma ekibi, beyin devrelerinin imitatif davranışı nasıl düzenlediğini ortaya koyan önemli bulgulara ulaştı. İtalya’nın Bologna Üniversitesi’nden bilim insanlarının liderliğinde gerçekleştirilen bu çalışma, Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) dergisinde yayımlandı. Çalışma, beyin stimulasyon tekniklerinin imitatif davranışlar üzerindeki etkilerini vurguluyor ve potansiyel klinik uygulamalar için yeni kapılar açıyor.
İmitatif davranışlar, sosyal etkileşimlerin temelini oluşturur ve grup dinamiklerini etkiler. Hem olumlu hem de olumsuz etkiler yaratabilen bu davranışların anlaşılması, sosyal ilişkilerdeki rolünü aydınlatabilir. Örneğin, bir futbol kalecisinin rakibinin hareketlerini taklit etmeden doğru bir şekilde müdahale edebilmesi için imitatif davranışları kontrol etmesi gerekmektedir.
Araştırma, beyin bağlantılarını manipüle etmek için kullanılan ‘kortiko-kortikal eşleşmiş ilişki stimulasyonu’ (ccPAS) adlı gelişmiş bir teknikten yararlandı. Bu teknik, motor sistemdeki farklı bölgeler arasındaki iletişimi geçici olarak artırarak veya azaltarak imitatif davranışların nasıl etkilendiğini ortaya koydu. Araştırma, ventral premotor bölge, ek motor alan ve primer motor korteks arasındaki bağlantıları inceledi.
Çalışma, dört farklı ccPAS protokolüne tabi tutulan 80 sağlıklı katılımcıyı içeriyordu. Katılımcılar, ccPAS tedavisinden önce ve sonra iki davranışsal görev gerçekleştirdi: gönüllü imitasyon ve otomatik imitasyon. Bulgular, motor sistemdeki farklı devrelerin belirgin sosyal işlevler gördüğünü ve stimulasyonun yönünün imitatif davranışları etkilediğini gösterdi.
Araştırmanın bulguları, ventral premotor bölge ile primer motor korteks arasındaki bağlantının güçlendirilmesinin otomatik imitatif davranışları artırdığını, zayıflatılmasının ise tersine etkili olduğunu ortaya koydu. Ek motor korteksin ise bilişsel kontrol rolü üstlendiği ve bağlantısının güçlendirilmesinin, bağlamla uyumsuz imitatif davranışları önleyebilme yeteneğini artırdığı gözlemlendi.
Bu bulgular, beyin plastikliğini kullanarak imitatif davranışları yönetmek için yeni terapötik yaklaşımların geliştirilmesine olanak sağlayabilir ve nörolojik bozuklukları ve sosyal işlev bozukluklarını iyileştirme potansiyeline sahip olabilir.
